عقب‌نشینی محدود حکومت ایالات متحده در مقابل کوبا ناشی از ضعف این حکومت و بحران‌های وسیع اقتصادی/اجتماعی داخلی و هم‌چنین انزوای خارجی آن است و این ضعف و انزوا صرفا مختص به منطقه آمریکای لاتین نیست. همین شرایط در خاورمیانه، آسیا و آفریقا نیز وجود دارد و در چنین شرایطی ضمن حفظ اصول مبارزات رهائیبخش عقب‌نشینی‌های وسیع‌تر و اساسی‌تری را می‌توان به حکومت سلطه‌گر ایالات متحده تحمیل کرد.
به گزارش میدان 72،به نقل از مستضعفینعبدالحمید شهرابی (مسؤل تحقیقات خانه آمریکای لاتین) در مورد تحولاتی که هفته پیش در روابط دو کشور کوبا و ایالات متحده به‌وجود آمد و رؤسای جمهور دو کشور روز چهارشنبه 27 آذر طی نطق‌های عمومی به آن پرداختند چند نکته به اجمال قابل تأکید است.
1- آنچه که مشخصا اتفاق افتاد، آزادی 3 قهرمان ضدتروریست کوبایی از زندان‌های ایالات متحده در قبال آزادی 2 تن از جاسوسان آمریکا در کوبا بود. لکن، اهمیت این رویداد مشخص در نحوه اطلاع‌رسانی رسانه‌های جهت‌دار و تحت کنترل کانون‌های ثروت نظام سرمایه‌داری کم‌رنگ و حتی گم شد. چرا که اگر آنها می‌خواستند واقعیت را بازگو کنند می‌بایست اعتراف می‌کردند که با این رویداد، ملت کوبا به یک پیروزی بزرگ دست یافته است. مردم کوبا و رهبری انقلاب این کشور 16 سال بود که مبارزه‌ای بی‌وقفه برای آزادی این هم‌وطنان شجاع خود را پیش برده بودند و با جلب حمایت وسیع افکار عمومی مردم آزادیخواه جهان – از جمله در خود آمریکا – اکنون موفق شده بوده بودند عقب‌نشینی را به دشمن تحمیل کنند. اذعان این واقعیت برای حکومت ایالات متحده و دستگاه‌های تبلیغاتی آن سخت بود و هست. برای همین است که آنها جشن و شادمانی میلیون‌ها کوبایی برای این پیروزی شیرین را به نمایش نگذاشتند. احساس مردم کوبا در این لحظات همان احساسی است که مردم لبنان و فلسطین به هنگام آزادی اسرای خود از دستان جنایتبار رژیم صهیونیستی ابراز می‌دارند.
2- 55 سال مقاومت کوبا در مقابل انواع تهاجمات دولت ایالات متحده به بار نشسته و اکنون ثمرات خود را به شکل اعتراف مقامات آمریکایی نسبت به شکست سیاست‌های تهاجمی خود نشان می‌دهد. اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده علنا اعلام می‌کند که «این 50 سال نشان داد که منزوی کردن کوبا، کار نکرده است» و جان کری، وزیر امورخارجه او این اظهارات را اینگونه تکمیل می‌کند که: «این سیاست نه تنها در پیش‌برد اهداف امریکا شکست خورده، بلکه در واقع به جای کوبا منجر به منزوی شدن ایالات متحده شده است». مشاهده نشانه‌های انزوای ایالات متحده در منطقه آمریکای لایتین و در مقابل آن افزایش محبوبیت و نفوذ کوبا در این منطقه دشوار نیست. کافی است که به سرنگونی حکومت‌های مرتجع و دیکتاتوری وابسته به ایالات متحده در این منطقه طی دو دهه گذشته نگاه کنیم و این واقعیت را ببینیم که حکومت‌های مبتنی بر آراء مردم در ونزوئلا، بولیوی، اکوادور، نیکاراگوآ و اروگوئه امروز متحدین کوبا محسوب می‌شوند و در مقابل، ایالات متحده در وسیع‌ترین اتحادیه‌های کشورهای منطقه هم‌چون سلاک جایی ندارد.
3- آنچه که به وقوع پیوسته را نباید بیش از آنچه که هست جلوه داد. به رغم آزادی مبارزین کوبایی و به رغم این که رئیس جمهور ایالات متحده گام برداشتن در جهت برقراری روابط دییپلماتیک و «عادی‌سازی روابط» را اعلام کرده، همانطور که رائول کاسترو اعلام داشته: «این به‌هیچ‌وجه بدین معنی نیست که قلب مسأله مورد حل و فصل قرار گرفته است. محاصره اقتصادی، تجاری و مالی که موجب صدمات فراوان انسانی و اقتصادی به کشور ما شده است، باید برچیده شود.» کاسترو هم‌چنین ضمن استقبال از آزادی شهروندان کوبایی از زندان‌های ایالات متحده بر ضرورت احترام به استقلال، حاکمیت ملی و حق تعیین سرنوشت کوبا تأکید داشته و آن را شرط غیر قابل خدشه در روابط با ایالات متحده اعلام کرده است. این اظهارات و سابقه طولانی ملت و رهبری کوبا در سازش نکردن بر سر اصول انقلاب خود، بیهوده بودن تبلیغات الغایی رسانه‌های غربی در ایجاد این شبهه که کوبا از مواضع همیشگی خود عقب نشسته است را نشان می‌دهد. رائول کاسترو در همین سخنرانی خود به مناسبت آزادی شهروندان کوبایی به صراحت اظهار داشت که کوبا کماکان بدنبال «ساختن سوسیالیسم ظفرمند و بادوام خواهد بود».
4- عقب‌نشینی محدود حکومت ایالات متحده در مقابل کوبا ناشی از ضعف این حکومت و بحران‌های وسیع اقتصادی/اجتماعی داخلی و هم‌چنین انزوای خارجی آن است و این ضعف و انزوا صرفا مختص به منطقه آمریکای لاتین نیست. همین شرایط در خاورمیانه، آسیا و آفریقا نیز وجود دارد و در چنین شرایطی ضمن حفظ اصول مبارزات رهائیبخش عقب‌نشینی‌های وسیع‌تر و اساسی‌تری را می‌توان به حکومت سلطه‌گر ایالات متحده تحمیل کرد. در این حال، حتی برای لحظه‌ای نباید از این واقعیت غفلت کرد که حکومت ایالات متحده اهداف سلطه‌طلبی خود را به اشکال مختلف دنبال خواهد کرد. نشانه این رویکرد را حتی در نطق اوباما در مورد «تغییر» در روابط با کوبا نیز می‌توان مشاهده کرد، آنجا که او از ادامه تلاش این حکومت برای برقراری دموکراسی (بخوانید حکومت وابسته به آمریکا) و «دفاع از حقوق بشر» – بخوانید ایجاد بی‌ثباتی – در کوبا صحبت می‌کند و تعهد این حکومت در حمایت از «سازمان‌های مدنی» را برای این منظور اعلام می‌دارد.
کوبای انقلابی در شرایط کسب پیروزی در آزاد کردن شهروندان این کشور از زندان‌های آمریکا، برای لغو محاصره اقتصادی و خاتمه دادن به دیگر سیاست‌های تهاجمی ایالات متحده بیش از گذشته به همبستگی جهانی نیاز دارد و انقلاب اسلامی ایران در این راستا هم چون گذشته در کنار کوبا خواهد بود.
